سراج الصالحین
توضیحات تکمیلی
سراج الصالحینبَدْرُالدّینِ کِشْمیری، عبدالسلام بن ابراهیم حسینی، متخلص به «بدری»، از شاعران پارسیگوی شبه قاره هند و معاصر و ستایشگر عبداللهخان، پادشاه معروف ازبک (سال ۹۹۱-۱۰۰۶ق/۱۵۸۳- ۱۵۹۷م) بود. در سبب روی آوردن بدرالدین به شاعری گویند که وی به اشارت خواجه محمد به سرودن شعر پرداخت و قصایدی در ستایش او و فرزندانش سرود. ظاهراً بدرالدین چندی بعد شاعری را رها کرد، اما چنانکه او خود در مقدمه ظفرنامه گوید: در ربیع الاول ۹۸۷/مه ۱۵۷۹، پس از آنکه مرشد خود را به خواب دید، دوباره به شاعری روی آورد. سال درگذشت بدرالدین روشن نیست، اما آخرین اثر وی در ۱۰۰۱ق/۱۵۹۳م سروده شده است. بدرالدین شاعری است پرگوی که بیشتر اشعار خویش را در قالب قصیده سروده است. سراج الصالحین، کتابی است مشتمل بر قطعههای منظوم و منثور در احوال و سخنان مرشد وی، یونس محمد صوفی هروی که در ۹۸۶ق به نام عبداللهخان دوم نگاشته شده است. این کتاب دارای طغرا، چهار فصل و توقیع است. طغرای این کتاب مفسر آیات قرآن و احادیث حضرت رسول و مشتمل بر چهار فصل است در مسائل تصوف، آنگاه چهار لوح است: در پایان توقیع کتاب در یک مقدمه و سه فصل.