دعای ندبه، زندگی در فردایی نورانی

توضیحات تکمیلی

دعای ندبه، زندگی در فردایی نورانیدعای ندبه؛ مرامنامة انسان‌هایی است که شهادت به پویایی و جهت‌دار‌بودنِ تاریخ می‌دهند و معتقد به جهت‌گیری خاصِ حق و حقیقت‌ در دل ظلمت به سوی نور هستند. دعای ندبه؛ یادآور این نکتة دقیق است که زخم‌های ستم‌دیدگانِ مظلوم نه‌تنها فراموش نشده، بلکه آن مظلومیت‌ها مقدمة به‌بارنشستن همة زحمات انبیاء و اولیاء(ع) است در بلوغ تاریخ زمین و با ظهور امام معصوم(عج)، همچنان‌که؛ صد هزاران طفلْ سر بُبْریده شد تا کلیم‌الله صاحبْ دیده شد یعنی هیچ ظلمی بی‌جواب نمی‌ماند و هیچ مظلومیتی بی‌حاصل نخواهد بود و خون مظلومان و نالة ستمدیدگان زمینة ظهور آن حضرت را فراهم خواهد کرد. دعای ندبه؛ قصة دل همة آگاهان به حقانیت حاکمیت حق است که به وعدة خداوند ایمان دارند و هرگز ظلم روزگاران را به رسمیت نمی‌شناسند و یک روز از زندگی را بی‌امام خود نخواهند گذراند و اگر از ظهور او محروم‌اند نگذاشته‌اند که از نجوای با او محروم شوند. دعای ندبه؛ متذکر جریان نورانی تاریخ است که از حضرت آدم(ع) شروع شده و از طریق سایر انبیاء(ع) همواره تاریخ را درمی‌نَوَردد و جلو می‌رود، و معتقدان به این جریانِ نورانی را از مهلکه‌های ظلمات روزگارشان رهایی می‌بخشد. در مقابل این جریان نورانی، جریانی است که همواره گرفتار ظلمات زمانة خود است و نه‌تنها از آن غافلة بزرگ که نهایتی بس نورانی دارد عقب می‌افتد بلکه گرفتار پوچی و بی‌ثمری خواهد شد. دعای ندبه؛ گویای حقیقتی است که همة مسلمانان و حتی غیر مسلمانان نیز می‌توانند بر محور آن به منزل‌های امیدبخش آیندة بشر نایل شوند. فرهنگ غرب می‌خواهد بگوید و بر آن اصرار دارد که تاریخ بشر سیری داشته که به فرهنگ غرب ختم شد و آن فرهنگ، نهایت تاریخ است.[1] ولی وقتی شما از طریق دعای ندبه روشن نمودی این حرف، حرف مطلقی نیست، عملاً همة غرب را ویران کرده‌ای و روشن نموده‌ای فردای تاریخ نه غربی است و نه ادامة غرب. به فرمایش آیت‌الله‌مرعشی«رحمة‌الله‌علیه»: «دعای ندبه از پر رازترین ادعیه است که بندة گناهکارِ خداوند را به ساحل آرامش می‌رساند و از جمله ادعیة معتبر و از توسلاتِ عالیة‌الْمضامین می‌باشد که آن را شیخ بزرگوار محمدبن‌مشهدی در مزار و سیدجلیل، ابن‌طاووس در مصباح‌الزائر و علامه مجلسی در بحارالانوار و آقامیرزاحسین نوری در تحفة‌الزائر نقل فرموده‌اند».[2] آری! معارف بسیار بلند و عمیق این دعا دلیل روشنی است که جز از سرچشمة زلال امامان معصوم(ع) صادر نشده است و به قول معروف «مَتْنُهُ دَلیلٌ عَلی صِحَّتِه» و از استحکام آن همین بس که تمام مضامین مطرح در این دعا منطبق بر قرآن و یا روایاتی است که در بین همة مسلمانان - اعم از شیعه و سنی - مورد اعتماد و اطمینان می‌باشد.[3]